तरुणांनो विचार तर कराल...?
ज्यांना माझी जात श्रेष्ठ आणि इतर जाती खालच्या वाटतात किंवा स्वतःच्या जातीपेक्षा एखादी जात जरी हलकी वाटते त्यांच्यात आणि वर्णवर्चस्ववाद्यांमध्ये कवडी फरक नाही. कारण जात हा अभिनमानाचा विषय नसून जन्माच्या अपघाताचा विषय आहे. तुम्ही ज्या घरात जन्म घ्याल त्या घरातील जात आणि धर्म तुम्हाला अपसुकच चिकटतो. मग जातीधर्माचा अभिमान कसला बाळगताय? म्हणूनच एखाद्याला जबर मारहाण करून जर आपण आपल्या देवाचं नाव घ्यायला लावत असू तर ती व्यक्ती कायम आपल्या धर्माचा द्वेषच करेल आणि स्वतःच्या धर्मातील इतरांना सुद्धा मारहाण करणाऱ्यांच्या धर्माबद्दल वाईटच सांगेल.
आपल्या जाती-धर्माबद्दल ममत्व बाळगण्यात काहीच गैर नाही. परंतु आपल्या धर्माबद्दल इतरांच्या मनात कायम सकारात्मक मत निर्माण होईल असंच आपलं वागणं- बोलणं असलं पाहिजे. कोणत्याही राजकीय-धार्मिक नेत्याकडून आपला वापर होता काम नये. आपल्याच जवळच्या लोकांसोबत आपण अशा नेत्यासाठी संबंध खराब करतो ज्याला कधी आपण प्रत्यक्षात बघितलेले सुद्धा नसतं. ही शोकांतिका आहे. एखाद्या व्यक्तीचे एखाद्या बाबतीतले विचार म्हणजे त्या व्यक्तीचे संपूर्ण व्यक्तिमत्त्व नाही हे आपण केव्हा समजुन घेणार? कुठलीही व्यक्ती ही कोणत्याही धर्माची-विचारांची-पक्षाची असण्याआधी सर्वप्रथम ती माणूस आहे हे आपण केव्हा कबूल करणार? आपल्यापेक्षा वेगळ्या विचारांच्या व्यक्तींनाही तितकेच स्वातंत्र्य आणि अधिकार आहे जितका आपल्याला, हे महत्वाचे सूत्रच या कट्टरवादामुळे आजचा युवक विसरत चालला आहे.
आजकाल झुंडीच राजकारण झालेले आहे. डोक्यात काय आहे याला अजीबात महत्त्व नाही, डोकी किती आहेत याला महत्व आलेलं आहे. हजार लोक सांगतात म्हणून आपणही तेच बोलायला आणि तसेच वागायला लागतो जे की पूर्णपणे चुकीचे आहे. तुकोबांच्या म्हणण्याप्रमाणे 'सत्य असत्याशी मन केले ग्वाही, मानियलें नाही बहुमता'. म्हणजेच देशातील गर्दी जे बोलते जशी वागते तसेच तुम्ही वागू-बोलू नका. जे बुद्धीच्या कसोटीवर तपासून तुमच्या मनाला पटत फक्त तेच खरे माना. आपण कधी कोणत्या गोष्टीला महत्त्व द्यायला पाहिजे याची समज आजच्या युवकांना आली म्हणजे अर्धे प्रश्न सुटतील. कोणताही विचार करतांना, निर्णय घेतांना देश सर्वात आधी असला पाहिजे.
तेव्हा युवकांनी आता संभ्रमातून निघून देशहितासाठी रोखठोक भूमिका घेण्याची वेळ आलेली आहे. आपण ज्या क्षेत्रात असाल त्या क्षेत्रातून देशहितासाठी- या देशातील सामान्य नागरिकांच्या भल्यासाठी मी काय करू शकतो हा विचार सतत आपल्या डोक्यात असला पाहिजे. या देशातील सामाजिक सलोखा कायम राखण्यासाठी देशातील विषमतेची, धर्मद्वेषाची आग विझवण्यासाठी शक्य होईल तितके प्रयत्न आपण केले पाहिजेत.
उद्या पुढची पिढी आपल्याला विचारेल की, देश ज्यावेळी इतक्या कठीण परिस्थितीत होता, जळत होता, तुम्हाला ते कळत होतं मग तुम्ही काय केलंत? त्यावेळी आपण काय केलं याच उत्तर त्यांच्या डोळ्यात डोळे घालून अभिमानाने देऊ शकलो पाहिजे. देशासमोर उभ्या असलेल्या इतक्या सर्व संकटांचा विचार करायलाही आज आपल्याकडे वेळ नसेल तर लवकरच आपल्या हातातून वेळ निघून जाणार हे निश्चित...
Post a Comment