आयुष्याचं हे वादळ, काळजात उठलेलं भूंकाळ,

आयुष्याचं हे वादळ, काळजात उठलेलं भूंकाळ,

स्वतःशीच झगडताना, हरवत चाललंय भान-हाल.

पावलोपावली लाचारीचे लागलेत हल्ले धारदार,

प्रतिबिंबात दिसतोय चेहरा – थकलेला, विद्रूप पार,

स्वप्नं होती सोन्याची, नजरेत जपलेली निरागस,

आता त्यांचं होतंय चुराडं – वाटतंय आयुष्यचं झालं फसगस.

इथे फक्त शरीर नव्हे, मनही वेदनेचं शिकार,

वाऱ्यासारखी जातात आशा, उरतो फक्त विचारांचा भार.

दिसे चारही दिशांनी नाशाचा दरबार,

माणसं आहेत, पण माणुसकी आहे हरवलेली फार.

एकटा, एकांतात हरवलेला स्वप्नांचा खंड,

शांततेच्या नावाखाली दडपून ठेवलेला प्रचंड आवाज मंद.

अचानक थांबतंय हे जीवन, काळजाचं थरथराट,

श्वासही विचारतोय "उद्या असेल का पुन्हा सुरुवात?"

- संपादित काव्य..✍️

-विद्यार्थी मित्र प्रा. रफीक शेख..

🎓 डॉ. ए.पी.जे.अब्दुल कलाम विद्यार्थी फाउंडेशन, परभणी.

https://www.vidhyarthimitra.com

#आयुष्याचंवादळ, #काळजातीलभूकंप, #स्वतःशीझगडा, #थकलेलंमन, #सपानांचाचुराडा, #वेदनांचीशिकारी, #हरवलेलीमाणुसकी, #स्वप्नांचाखंड, #मनाचीतरण, #विचारांचाभार, #जीवनाचाथरथराट, #नवसुरुवातीचंप्रश्नचिन्ह, #विद्यार्थीमनाचेभाव, #मराठीकविता, #भावनांचीतासंवेदन, #विद्यार्थीमित्र